Rozdział III - by Shizuru

Oczom dziewczyny powoli zaczęły ukazywać się jasno-szare ściany; czarny, plazmowy telewizor i kawałek białego sufitu. Powoli mrugała odzyskując ostrość widzenia.

-Shizuru, obudziłaś się ? - po pokoju rozległ się niski, męski głos. Nie usłyszał jednak żadnej odpowiedzi. - Twoje napady senności są coraz częstsze. Zajmuję się tobą odkąd zdiagnozowali u ciebie narkolepsję i nigdy nie było tak źle !

-Gdzie zasnęłam ? - wydukała patrząc w sufit.

-Robiąc herbatę, w kuchni. Dziwię się, że nie oblałaś się wrzątkiem - spojrzała na swojego rozmówcę. Był wysokim, dobrze zbudowanym mężczyzną, mającym około 35 lat. Jego krótkie, blond włosy były zaczesane w tył, co dodawało mu młodzieńczego wyglądu. Miał ostro zarysowaną szczękę - wystarczyło na niego spojrzeć i można było wywnioskować, że nie był Azjatą. Skórę miał jasną i zdrową przez co wyglądał jeszcze młodziej, a jego błękitne, błyszczące oczy nadawały mu trochę łobuzerskiego spojrzenia.

-Którą mamy godzinę?

-Piętnastą, panienka Mei przyjdzie za godzinę. Chyba nie chcesz jej się pokazać w takim stanie - uśmiechnął się

-Bez różnicy - odpowiedziała rudowłosa i odgarnęła grzywkę z czoła. - przygotuj jakieś ciasta, czy coś. - wstała niezdarnie z łóżka. Była średniego wzrostu, drobna z delikatnymi rysami twarzy. W jej zielonych jak trawa po wiosennym deszczu oczach, było widać niepokojącą ikrę. Coś tajemniczego, a jednocześnie niebezpiecznego. Miała zaledwie dwadzieścia lat, ale była spadkobierczynią jednego z największych rodów, jakie chodziły po ziemiach Japonii, mimo tego, że słuch o niej zaginął. Odizolowała się od społeczeństwa, by nie zwracać na siebie uwagi. W końcu przestano się nią interesować i została zapomniana, jak większość jednostek, które nic nie wnoszą w dzieje ludzkości. Weszła do swojej garderoby i rozejrzała się. Nie było to pomieszczenie bardzo pokaźnych rozmiarów. Na środku znajdowało się duże lustro zajmujące 3/4 ściany, otoczone półkami i wieszakami, które były zawalone ubraniami, o stonowanej kolorystyce. Założyła na siebie czarne, materiałowe rurki i luźniejszą, do połowy ud, szarą koszulkę, na której znajdował się ryczący tygrys. Do tego czarne trzewiki i dodatki w postaci biżuterii. Nie przepadała za wystawnym ubiorem, z resztą nie gościła w domu żadnej "grubej ryby", tylko przyjaciółkę z dzieciństwa. Nie lubiła używać urządzeń pozwalających jej zmieniać i wybierać ubrania. W końcu nigdzie się nie śpieszyła - mogła spokojnie, sama to zrobić. W tym samym czasie wysoki mężczyzna, krzątał się po kuchni, krojąc ciasta i dekorując niewielki stolik. Wszystko miało się odbywać na tarasie. Podłoga była wyłożona jasnym marmurem. Stolik znajdował się idealnie na środku, otoczony czterema krzesłami. W lewym rogu stał leżak, a obok niego stolik nocny, który robił za podstawkę na kubki i książki, podczas wygrzewania się na słońcu. Na taras można było się dostać z dwóch stron. Przez okno balkonowe w domu, lub z zewnątrz, po schodach, które otaczała biała, delikatnie wyglądająca barierka. Winorośla wiły się po specjalnie ustawionych ściankach, które miały za zadanie imitować ogrodzenie. Miejsce było oblane błogą ciszą, czasami naruszaną przez śpiew ptaków. Na stoliku pojawił się biały, niewielki, koronkowy obrus w kształcie koła. Po chwili również wazon z kwiatami, w kolorze błękitu pruskiego, porcelanowe talerzyki i filiżanki. Obok zostały położone dwa półmiski pełne różnorakich ciast, pokrojone w równe kawałeczki. Wszystko wyglądało zbyt idealnie. Dziewczyna wychynęła zza okna i uśmiechnęła się do swojego lokaja. Zastanawiała się, czemu ktoś taki jak on jest kawalerem. W końcu nie brak mu było wyglądu, charakteru i stałej pracy - z resztą dobrze płatnej. Jednak cieszyła się, że to on sprawuje nad nią opiekę, był jedną z dwóch osób, którym naprawdę ufała. Gdy zorientował się, że jego pracodawczyni na niego spogląda z uśmiechem na twarzy, zapytał się zatroskany:

-Coś się stało? To niepodobne do ciebie !

-Johnny... I w tym momencie wszystko zniszczyłeś ! - odpowiedziała z nutką irytacji, a blondyn roześmiał się. Po domostwie rozległ się dźwięk domofonu. Lokaj sprawnie zmienił rękawiczki, ponieważ tamte miał pobrudzone lukrem i udał się w kierunku bramy. Otworzył zieloną furtkę

-Witaj, panienko Mei - uśmiechnął się i skinął przy tym głową. Dziewczyna o kruczo-czarnych włosach jak zwykle przez chwilę była zakłopotana, gdy osoba, którą tak długo zna wita ją jak damę, prawie jak za czasów wiktoriańskich.

-Cześć Johnny.. to znaczy, witaj..

-Miło mi panienkę ponownie widzieć. - zamknął za nią furtkę. - proszę tędy - dziewczyna pomyślała, że niebieskooki zachowuje się zbyt formalnie wobec niej. Nie lubiła tego. Prosiła wiele razy swoją przyjaciółkę, aby z nim o tym porozmawiała. Jednak, nigdy nie widziała efektów. Dziewczyna płynnym krokiem ruszyła w stronę frontowych drzwi domu. Była ubrana w czarne, obcisłe spodnie, do których dopasowała białe adidasy. Bluzka, którą częściowo miała w spodniach, bez dekoltu, idealnie podkreślała jej mocno wyciętą talię. Dziewczyna prezentowała się naprawdę kobieco i zmysłowo, pomimo tego, że jej strój nie był wykwintny. Środkowy palec, u lewej ręki zdobił tatuaż: czarna kokardka. Johnny, który dotąd szedł za nią, wyprzedził ją i otworzył drzwi. -proszę iść w kierunku tarasu, tam powinna być Shiz.. to znaczy panienka Shizuru!

-Czyżbyś się zapomniał, Johnny?! - powiedziała śmiejąc się, a mężczyzna zareagował podobnie. - kiedy zaczniesz mnie traktować normalnie ? - spytała uśmiechając się. Nie dostała jednak odpowiedzi, a lokaj zniknął w drzwiach kuchni. Krótkowłosa weszła na taras i ujrzała swoją przyjaciółkę, która bawiła się z grubym, długowłosym, białym kotem. Zielone oczy szybko utkwiły w sylwetce niskiej osóbki stojącej na progu.

-Hej - uśmiechnęła się Mei. Rudowłosa szybko podniosła się, podeszła do swojej towarzyszki i spojrzała w jej piwne oczy.

-Wyglądasz na strasznie zmęczoną ! - powiedziała, odsuwając się - siadaj szybko i opowiadaj jak tam w nowej pracy - wskazała na krzesło przy stoliku. Ciemnowłosa usiadła, a zaraz obok niej jej przyjaciółka.

-Wczoraj w nocy przydzielono mnie do pierwszego, trudnego zadania. Szczerze mówiąc zaczęłam wątpić, czy dam radę tam pracować ... - oczy Shizuru nagle spochmurniały. - jednak wszyscy mnie wspierają. Chcę dalej przyczyniać się do ochrony świata, mimo tego, że tak trudno mi odrzucić wszelkie emocje.. Mam wrażenie, ze tego nie potrafię i nigdy nie będę w stanie się ich wyzbyć, chociażby na krótką chwilę - uśmiechnęła się niezręcznie - spokojnie, nie mam zamiaru się poddawać ! - powiedziała już pełna energii, jednak zapadła chwilowa cisza, którą przerwał głos mężczyzny

-Jaka herbatę sobie życzycie?

-Czarną - odpowiedziała szybko Shizuru, tak jakby obudzono ją z transu.

-Ja poproszę zieloną - powiedziała Mei, zerkając na swoja przyjaciółkę. -Zastanawiam się, jak ludzie sobie z tym radzą - zaczęła kontynuować - naprawdę ich podziwiam. Przy tej akcji zobaczyłam, że czasem trzeba być bezwzględnym, a od naszej decyzji zależą dalsze losy. W przypadku wszystkich egzekutorów.. a najbardziej inspektorów, również życie ludzkie. To jest przyjęcie na siebie ogromnej odpowiedzialności. Chyba nie liczyłam sie z tym do końca , dołączając do Biura... jednak teraz, gdy to wiem, ustaliłam sobie za cel, że wezmę to wszystko na swoje barki. Czy temu podołam.. nie wiem, ale chcę nieść pomoc.

-Jesteś naprawdę dzielną osobą, Mei. W końcu nie każdy z twoimi wynikami chciałby zostać inspektorem. Twoja chęć pomocy innym jest piękna - uśmiechnęła się rudowłosa. - Nie musisz wierzyć w siebie. Uwierz we mnie - w osobę, która pokłada w tobie całą swoją nadzieję na lepsze jutro - w zielonych oczach pojawił się błysk, który szybko wyłapała czarnowłosa. Nie wiedziała co mógł oznaczać, jednak postanowiła się tym nie przejmować - jak tam idzie ci współpraca z egzekutorami ? Słyszałam, ze mają zwierzęcy instynkt.

-Hmm.. nie sądzę, aby taki mieli. Naprawdę te wszystkie plotki o nich w większości są nieprawdziwe. Są bezwzględni, ale to dalej myślące i czujące stworzenia. Nie. Myślący i czujący ludzie. Widać po nich, że wiele przeszli.

-A więc to tak... -zamyśliła się - a co z tym.. jak mu tam było... ten egzekutor, który uciekł ... - tak naprawdę nie wiedziała jak się nazywa i właśnie w ten sposób próbowała się czegoś o nim dowiedzieć.

-Niestety również nie pamiętam. Chwila, coś wiesz na ten temat? To przecież tajna informacja. - Shizuru przymrużyła oczy, myśląc "sądziłam, że tego nie wyłapie... zawsze zapominam, że kto jak kto, ale ona jest bystra".

-Wiesz, obiło mi sie o uszy ! W końcu chciałam zostać inspektorem, ale przez moją chorobę nie nadaję się. Nawet nie wiedziałam, że to taka tajna informacjaaaaa. Ale tak strasznie mnie ciekawi imię i nazwisko tego człowieka ! Znasz mnie dobrze, jak coś przykuje moją uwagę, chcę się za wszelką cenę dowiedzieć co to, bądź kto to jest.

-Jak sobie przypomnę, to dam ci znać. Nie użyjesz przecież tego do złych celów - uśmiechnęły się do siebie, a Johnny podał herbatę. Rozmawiały jeszcze ze sobą przez kolejne trzy godziny. O wszystkim i niczym. Następnie Mei została odprowadzona do furtki, wsiadła do swojego samochodu i odjechała. Shizuru szykowała się do kąpieli, gdy przed zamknięciem drzwi usłyszała pytanie, swojego lokaja:

-Co jeśli wyceluje w ciebie Dominatorem ?

-Ona nigdy tego nie zrobi - na jej twarzy zagościł ponownie uśmiech, jednak nie oznaczał radości, był przerażający i szyderczy.